BMO GAM: Voorsorteren op nieuw pensioenakkoord niet eenvoudig
BMO GAM: Voorsorteren op nieuw pensioenakkoord niet eenvoudig
Veel pensioenfondsen worstelen momenteel met de vraag in hoeverre zij in hun huidige beleggingsbeleid al moeten voorsorteren op het nieuwe pensioenakkoord. Dat hangt volgens Jitzes Noorman, Portfoliomanager en Delegated CIO bij vermogensbeheerder BMO GAM, af van verschillende factoren. De belangrijkste vraag is of de implementatie van de renteafdekking wat betreft het (ultra) lange eind van de renteswapcurve (die momenteel invers is), moet worden aangepast.
Mogelijkheden hiertoe zijn onder andere kortere looptijden van gehanteerde instrumenten, meer obligaties versus swaps of swaptions, zegt Noorman. “Toch is dit geen vraagstuk waar een makkelijk antwoord of eenduidig advies op kan worden gegeven. Bovendien zijn er meerdere oplossingsrichtingen, elk met specifieke voor- en nadelen en verschillen ze afhankelijk van het fonds.”
Volgens Noorman heeft van alle mogelijke oplossingen het verkorten van de looptijden (bij een gelijkblijvende afdekking) de voorkeur boven een verschuiving uit renteswaps naar obligaties. “Dit mede door de beperkte omvang van de obligatiemarkt in het ultralange eind. Voor fondsen met een ruim governancebudget en fondsen die over enige financiële ruimte beschikken zijn ook swaptions geschikt.”
De vrees is namelijk dat door het nieuwe pensioenakkoord het lange eind van de renteswapcurve zal versteilen (lange rentes stijgen ten opzichte van korte rentes) en de liquiditeit zal afnemen in de markt voor lange renteswaps. Hedgefondsen zouden inmiddels al voorsorteren op een versteiling van die rentecurve, weet Noorman. “En hoewel er vele andere factoren invloed uitoefenen – zoals centrale banken, groei en inflatie, demografie, en gedrag van consumenten en bijvoorbeeld verzekeraars -, is het geen vreemde gedachte dat de rentetermijnstructuur weer zal versteilen en normaliseren indien de rust terugkeert op de financiële markten als de COVID-19 pandemie achter de rug is.”
Volgens Noorman zijn er globaal gezien drie renterisico’s die sterk met elkaar samenhangen, maar in principe los van elkaar benaderd kunnen worden:
- Het risico dat de rente gaat stijgen;
- Het risico dat het lange eind van de rentetermijnstructuur gaat versteilen;
- Het risico dat swaprentes gaan stijgen ten opzichte van obligatierentes (al zou het tegenovergestelde ook kunnen optreden als gevolg van toenemende overheidsschulden).
Daarnaast is het volgens Noorman de vraag wat de precieze impact zal zijn, aangezien veel technische details van het Pensioenakkoord nog niet bekend zijn en nog uitgewerkt moeten worden. “De verwachting is dat pensioenfondsen niet veel eerder dan 2024/2025 overstappen op een nieuw pensioencontract. Daarmee kan het nog lang duren voordat daadwerkelijk een impact in de swapmarkt waarneembaar is.”