LGIM: Aandachttekort voor schuldniveaus

July 11, 2024

Met een aantal belangrijke verkiezingen op komst, wordt er veel gepraat over de houdbaarheid van begrotingstekorten. De groeiende schuldenberg en de daardoor uit de pan rijzende rentelasten als gevolg, zijn echter niet de enige redenen waarom de tekorten onhoudbaar worden.

Ben Bennett, hoofd beleggingsstrategie voor Azië bij LGIM, geeft hiervoor in een economisch commentaar zijn eigen redenen. 'Zolang overheden bedragen in hun eigen valuta lenen, kunnen ze simpelweg meer geld drukken om de schuld af te betalen. Ook wanneer het onrustig is op de obligatiemarkten, zoals tijdens de Covid-pandemie of de ‘minibudget’ crisis het Verenigd Koninkrijk, kunnen centrale banken ingrijpen en de geldkraan openzetten om het probleem op te lossen.'

Schuldenratio 

Hoe komt het dat Bennett de tekorten dan nog steeds als onhoudbaar beschouwd? Bennett: 'Wanneer we de functie van geld als transactiemiddel buiten beschouwing laten, zie je dat overheden steeds meer zelf in kunnen vullen hoe ze de economische capaciteit van hun land willen inzetten. Ze bepalen bijvoorbeeld hoe groot de gezondheidszorg en het leger moeten zijn en hoe arbeid wordt beloond. Deze economische capaciteit moet op een productieve manier worden toegewezen, waarbij mensen aangemoedigd worden hard te werken en productiemiddelen efficiënter worden. Dit stimuleert ook de levensverwachting, geluk en energiezekerheid in een land.'

In de financiële wereld is een manier om hierover te oordelen: het afzetten van de economische groei (bruto binnenlands product) tegen de verplichtingen (schuld) die de groei kunnen stimuleren. 'Als je de schulden in de publieke sector als een percentage van het bbp bekijkt, ziet het er niet rooskleurig uit,' aldus Bennett. 'Voor elke dollar economische groei moet de overheid zich verder in de schulden steken. Hier kun je een tijdje mee wegkomen, maar uiteindelijk zullen de efficiëntste landen en modellen boven komen drijven als winnaars.'

Alternatieve maatstaven 

Bennett waarschuwt dat als er veel geleend wordt van het buitenland, de landen die het kapitaal verstrekken hun leningen kunnen zien als een claim op de toekomstige productie van dat land. 'Dit ondermijnt de mogelijkheid van het land om in de toekomst buitenlandse goederen te blijven kopen (vergelijkbaar met valutadepreciatie) en vermindert de koopkracht van vermogen (vergelijkbaar met inflatie).'

Dit staat weliswaar niet gelijk aan wanbetalingen en faillissementen, maar het zal volgens Bennett geen duurzame methode blijken. 'In dit geval gaat het niet alleen over economische factoren, maar ook over zaken als levensverwachting, geluk en energiezekerheid.' Hij stelt de vraag: 'Zou het misschien goed zijn om deze maatstaven in het op te nemen in het bbp om een beter traject in de grafiek te suggereren?'