T. Rowe Price: Hoe een “beleggingsramp” te voorkomen?

Jan 15, 2019

Door Nick Samouilhan, solutions strategist, EMEA, bij T. Rowe Price

Of het nu bij een verkiezingsbijeenkomst in eigen land, een ontmoeting met regeringsleiders in Europa of een partijtje golf op zijn club in Schotland is: overal waar president Trump komt is de “Football” in zijn buurt.

De “Football” is een grote metalen koffer die alles bevat wat hij nodig heeft om Amerikaanse kernwapens te lanceren. Met enkele codes kan hij, waar hij ook is, een nucleaire aanval in gang zetten die miljoenen, zo niet miljarden mensen het leven kan kosten.

Het is gemakkelijk te zien wat hier wringt: het gemak waarmee de beslissing wordt genomen (een paar codes intikken) staat in scherp contrast met de gevolgen ervan: het waarschijnlijke einde van de wereld zoals wij die kennen. In 1981 bedacht wetenschapper Roger Fisher een elegante oplossing om de zwaarte van de beslissing beter af te stemmen op de gevolgen: hij stelde voor de nucleaire lanceringcodes in een vrijwilliger te implanteren, vlak bij zijn hart. Als een president kernwapens zou willen lanceren, zou hij of zij eerst de vrijwilliger moeten doden om bij de codes te kunnen.  Als de president eerst met blote handen een onschuldige persoon zou moeten doden – “bloed vergieten op het tapijt van het Witte Huis” – zou de ernst van de beslissing pas echt tot hem of haar doordringen en dat zou de kans op een kernoorlog beperken.

De discrepantie tussen beslissingen en hun gevolgen is overal waarneembaar en wordt door de moderne technologie alleen maar versterkt. Omdat we informatie moeiteloos kunnen raadplegen zonder die zelf te hoeven verzamelen, zijn we ons vaak niet goed bewust van de tekortkomingen van die informatie. Zo kunnen we met één knop statistische analyses tevoorschijn toveren zonder zelf berekeningen uit te voeren, zonder te begrijpen welke aannames eraan ten grondslag liggen. Dit kan een serieuze valkuil zijn bij het beheer van beleggingen.

Het is gemakkelijk om gedetailleerde informatie over een bedrijf te vinden zonder ooit iemand van dat bedrijf te ontmoeten. En op basis daarvan kunnen we vanuit ons comfortabele kantoor besluiten erin te beleggen of onze beleggingen af te bouwen.

Het kan, maar moeten we het doen? Ook hier staat de ernst van de gevolgen – het spaargeld van onze klanten aan een bedrijf geven om het naar eigen inzicht te gebruiken – in scherp contrast met het relatieve gemak waarmee de beslissing wordt genomen. Om een extreem voorbeeld te geven: een klant belegt in een passief high yield index fonds, anders gezegd, hij steekt zijn geld in bedrijven die misschien niet zullen terugbetalen. Kent de klant elk bedrijf in de index? Heeft hij of zij elk bedrijf onder de loep genomen, de directeuren gesproken, de boeken onderzocht en vervolgens besloten zijn geld beschikbaar te stellen, op voorwaarde dat het terugbetaald wordt? Natuurlijk niet. Net als bij de Football – zij het op minder ingrijpende schaal – is het een beslissing die kan worden genomen zonder echt te beseffen wat de gevolgen kunnen zijn.

T. Rowe Price is van mening dat wij moeten zorgen dat ons beslissingsproces recht doet aan de ernst van de gevolgen, ofwel onze beleggingsbeslissingen. Daarom hadden onze onderzoeksanalisten en portefeuillebeheerders  alleen al in 2017 meer dan 5000 individuele ontmoetingen met bedrijfsdirecties. Hadden we dezelfde informatie over omzet, winst, kosten en waarderingen vanachter ons bureau kunnen vinden? Waarschijnlijk wel. Hadden we een hoop geld kunnen besparen door niet te reizen? Zeker. Hadden we de inzichten en het vertrouwen verkregen die naar onze mening nodig zijn om het geld van onze klanten te beleggen? Nee.

Andermans geld beleggen is een ernstige zaak. Wij willen er zeker van zijn dat ons beslissingsproces daar recht aan doet.